دو ماهه که غرق دنیای نینتندو سوییچ ۲ شدم و حسابی با ماریو کارت ورلد، دانکی کونگ بانانزا و حتی تور خوش‌آمدگویی سوییچ ۲ حال کردم (هرچند اون آخری زیاد بهم نچسبید!). اما حالا که تب و تاب اولیه داره کم می‌شه، وقتش شده اعتراف کنم: کنترل‌های موشی جوی-کان‌ها اصلاً راحت نیستن!
اینتین – از همون اول که تو آپریل با سوییچ ۲ کار کردم، حس کردم این جوی-کان‌ها با اینکه ترفندای باحالی دارن، برای استفاده طولانی‌مدت یه مشکل دارن. نینتندو شکل جوی-کان‌ها رو تغییر زیادی نداده، یعنی برای استفاده به‌عنوان ماوس باید یه تیکه پلاستیک باریک رو تو دستت بگیری. برای بازی‌های کوتاه بد نبود، ولی تو بازی‌های سنگین‌تر چی؟
جواب این سؤالم وقتی اومد که رفتم سراغ بازی Drag x Drive. این بازی بسکتبال با ویلچر حسابی از کنترل‌های موشی استفاده کرده. باید مدام جوی-کان رو روی سطح بکشی تا حرکت کنی و بچرخی. چون بازی پرهیجانه، ناخودآگاه محکم‌تر می‌گیریش و اینجاست که دیگه دستت درد می‌گیره. تو بازی‌های ماریو پارتی حال می‌کردم، ولی برای جلسات طولانی؟ اصلاً!
نیاز به یه راه‌حل داشتم، و خوشبختانه معلوم شد بقیه صاحبای سوییچ ۲ هم همین مشکل رو دارن.
راه‌حل پرینت سه‌بعدی
با یکی از همکارام گپ می‌زدم که گفت بعضیا با پرینت سه‌بعدی دارن این مشکل رو حل می‌کنن. نینتندو خودش همچین چیزی درست نکرده، ولی طرفدارا از همون دو ماه پیش که کنسول اومده، شروع کردن به ساختن وسایل پلاستیکی باحال؛ از کیف حمل گرفته تا نگهدارنده سیب‌زمینی سرخ‌کرده! اما بهترینشون، ماژول‌هایی برای جوی-کان‌هاست که اونا رو راحت‌تر می‌کنه.
بعد از کلی گشتن، یه طرح از Rewolf پیدا کردم. این یه پوسته نیم‌موشی برای جوی-کانه که دستت رو روی یه سطح خمیده و راحت نگه می‌داره و همه دکمه‌ها هم در دسترسن. فقط یه مشکل داره: با اسلایدهای موشی جوی-کان که کمک می‌کنه راحت‌تر روی سطح بلغزه سازگار نیست.
همکارم زحمت کشید و یه ست پلاستیکی سفید برام پرینت کرد تا مچ دستم تو Drag x Drive نجات پیدا کنه. ولی اولین تست؟ افتضاح بود!
تجربه اول و مشکلات
تو Drag x Drive فهمیدم چرا نینتندو جوی-کان‌ها رو این‌جوری طراحی کرده. بعضی بازی‌ها نیاز به حرکات بزرگ دارن، نه جابه‌جایی‌های ریز و دقیق. کشیدن دو تا تیکه پلاستیک روی میز نه‌تنها عجیب بود، بلکه صداشم درمی‌اومد! تازه، یادم رفت که جوی-کان‌ها ترکیبی از کنترل موشی و حرکتی دارن. برداشتن پوسته ماوسی برای شوت کردن تو بسکتبال عملاً غیرممکن بود، چون جوی-کان تو پوسته شل و ول بود. شاید این کنترلرها نمی‌تونن مثل ماوس باشن، چون کارایی‌شون نیاز به طراحی متفاوتی داره.
ولی Drag x Drive یه مورد خاصه و خیلیم خوب نیست. این بازی زیادی از جوی-کان کار می‌کشه و محدودیت‌های تکنولوژیشو نشون می‌ده. برای تست واقعی، رفتم سراغ بازی‌های ساده‌تر مثل تور خوش‌آمدگویی سوییچ ۲.
نتیجه بهتر در بازی‌های ساده
تو این بازی، پوسته ماوسی خیلی بهتر کار کرد. یه ساعت مشغول ترکوندن بادکنک‌ها تو یه بازی تیراندازی اول‌شخص و کنترل سفینه تو مینی‌گیم‌ها بودم. دقت کنترل‌ها بهتر نشد، ولی فشار از روی دستم برداشته شد. حالا دیگه دستم روی یه سطح خمیده راحت بود و اون تیکه پلاستیک باریک دیگه تو دستم فرو نمی‌رفت.
همین مزیت رو تو Super Mario Party Jamboree + Jamboree TV هم دیدم. تیراندازی به کوپاها تو مینی‌گیم Carnival Coaster خیلی طبیعی‌تر شد. فقط یه مشکل بود: بعضی وقتا باید جوی-کان رو بلند می‌کردم که بازم سخت بود. فکر کنم این پوسته برای بازی‌های شوتر یا استراتژی که کنترل‌های موشی سنتی‌تری دارن عالی باشه.
نتیجه‌گیری: نه کامل، ولی باحال!
این پوسته راه‌حل کاملی نیست. حتی باعث شد فکر کنم طراحی جوی-کان یه جورایی تعادلیه که من اول دست‌کم گرفتمش. ولی این تجربه نشون داد که خلاقیت طرفدارای بازی‌های ویدیویی بی‌نظیره. همیشه بازیکنا بودن که ابزارای جدید درست کردن و با بقیه به اشتراک گذاشتن. از نگهدارنده نوشیدنی برای جوی-کان گرفته تا وسایلی که مشکلات دسترسی به سخت‌افزار رو حل می‌کنن، این چیزا نشون می‌ده طرفدارا چطور می‌تونن نیازای مختلف رو برآورده کنن.
شاید مشکل سوییچ ۲ رو کامل حل نکرده باشم، ولی حالا یه راه‌حل دارم که بتونم Metroid Prime 4: Beyond رو راحت بازی کنم. این برای کنسولی که تازه دو ماهشه واقعاً شگفت‌انگیزه! هیچ‌وقت قدرت طرفدارای عصبانی با یه پرینتر سه‌بعدی رو دست‌کم نگیرید!