معنی و تفسیر شعر «می تراوید آفتاب از بوته ها دیدمش در» از مجموعه اشعار سهراب سپهری

با معنی و تفسیر شعر «می تراوید آفتاب از بوته ها دیدمش در» از مجموعه اشعار سهراب سپهری تو این مطلب همراه ما باشید.

اینتین – اشعار سپهری به نوعی فلسفی هستند و او در آنها به موضوعاتی چون وجود، زندگی، مرگ و عشق می‌پردازد. این تأملات عمیق باعث می‌شود که خواننده به تفکر درباره زندگی و جایگاه خود در جهان بپردازد.

شعر شماره ۳۴

می تراوید آفتاب از بوته ها

دیدمش در دشت های نم زده

مست اندوه تماشای یار باد

مویش افشان گونه اش شبنم زده

لاله ای دیدیم لبخندی به دشت

پرتویی

در آب روشن ریخته

او صدا را درشیار باد ریخت

جلوه اش با بوی خاک آمیخته

رود تابان بود و او موج صدا

خیره شد چشمان ما در رود وهم

پرده روشن بود او تاریک خواند

طرح ها دردست دارد دود وهم

چشممن بر پیکرش افتاد گفت

آفت پژمردگی نزدیک او

دشت

دریای تپش آهنگ نور

سایه میزد خنده تاریک او

تفسیر این شعر

این شعر، شعری زیبا و تصویری است که احساسات عمیق و زیبایی‌های طبیعت را به تصویر می‌کشد. در ادامه، به زبان ساده‌تر و با توضیحات مناسب، مضمون شعر را بررسی می‌کنیم:

۱. آفتاب و طبیعت: شعر با توصیف آفتاب که از بوته‌ها می‌تراود آغاز می‌شود. این تصویر نشان‌دهنده‌ی روشنایی و زیبایی طبیعت است.

۲. دیدن معشوق: شاعر در دشت‌های نم‌زده، معشوقش را می‌بیند. این دشت‌ها به نوعی نماد تازگی و زندگی هستند.

۳. احساس اندوه: شاعر بیان می‌کند که معشوقش در حال تماشای یار است و در این حال، احساس اندوهی دارد. این نشان‌دهنده‌ی عشق و دلتنگی است.

۴. زیبایی معشوق: موی معشوق افشان است و گونه‌اش مانند شبنم می‌درخشد. این توصیف‌ها زیبایی و لطافت معشوق را به تصویر می‌کشند.

۵. لاله و لبخند: شاعر از لاله‌ای که لبخندی به دشت می‌زند صحبت می‌کند. این لاله نماد زیبایی و شادی در طبیعت است.

۶. آب و صدا: او صدا را در شیاری از باد حس می‌کند و جلوه‌ی معشوق با بوی خاک آمیخته است. این تصویر نشان‌دهنده‌ی ارتباط عمیق بین معشوق و طبیعت است.

۷. رود و موج صدا: شاعر معشوق را به رود تابانی تشبیه می‌کند که موج صدا دارد. این تشبیه نشان‌دهنده‌ی زنده بودن و پویایی عشق است.

۸. چشمان خیره: چشمان شاعر به معشوق خیره شده‌اند و او را در حالتی وهم‌آلود می‌بیند. این حالت نشان‌دهنده‌ی تأثیر عمیق معشوق بر روح شاعر است.

۹. تضاد روشنایی و تاریکی: پرده روشن و تاریکی که معشوق خوانده است، تضاد بین زیبایی و غم را نشان می‌دهد.

۱۰. پژمردگی: شاعر به پژمردگی نزدیک معشوق اشاره می‌کند، که ممکن است به معنای غم یا دلتنگی باشد.

۱۱. دریای تپش: دشت به دریای تپش آهنگ نور تشبیه شده است، که نشان‌دهنده‌ی زندگی و حرکت در طبیعت است.

۱۲. سایه خنده تاریک: در پایان، سایه‌ای از خنده تاریک معشوق بر دشت می‌افتد، که ممکن است به نوعی حس غم و شادی همزمان اشاره داشته باشد.

این شعر با تصاویری زیبا از طبیعت و عشق، احساسات عمیق شاعر را به تصویر می‌کشد. او با توصیف‌های دقیق، زیبایی‌های معشوق و تأثیر او بر زندگی‌اش را بیان می‌کند. شعر نشان‌دهنده‌ی تضاد بین شادی و غم در عشق است و تأثیر عمیق عشق بر روح انسان را به تصویر می‌کشد.