با ۵ انشا کوتاه و بلند و زیبا درباره حافظ شیرازی برای دانش آموزان پایه سوم تا نهم در ادامه همراه ما باشید.
اینتین – خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی، شاعر بزرگ ایران و دانای اسرار نهان، با غزل‌های عاشقانه و عارفانه‌اش نه تنها در ایران بلکه در سراسر جهان شناخته شده است. آرامگاه او در شیراز، حافظیه، یکی از زیباترین نمادهای فرهنگ و ادبیات ایرانی است. اگه تو هم دوست داری در مورد این شاعر بزرگ انشا بنویسی با ما همراه باش.
۱. زندگی و دوران حافظ شیرازی
خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی، که به لسان الغیب نیز مشهور است، یکی از بزرگ‌ترین شاعران تاریخ ایران به شمار می‌آید. تولد او حدود سال ۷۲۶ هجری قمری در شهر شیراز رخ داد. اطلاعات دقیقی از خانواده و اجدادش در دست نیست، اما پدرش بهاءالدین نام داشته و از اصفهان به شیراز مهاجرت کرده بود.
حافظ از کودکی به مکتب و مدرسه رفت و علوم زمان خود را آموخت. او در دوران جوانی به تسلط بر علوم مذهبی و ادبی دست یافت و قرآن را نیز کامل از حفظ داشت. به همین دلیل تخلص «حافظ» را بر خود نهاد.
حافظ در دوره‌ای زندگی می‌کرد که حکومت اتابکان فارس جای خود را به خاندان اینجو داد و سپس امیر مبارزالدین بر فارس حکومت کرد. حافظ در این دوره با رعایت عدالت و انصاف، از حاکمان عادل و اهل علم و ادب حمایت می‌کرد و در شعرهای خود آنها را ستایش می‌نمود، ولی در برابر ظلم و ستم نیز موضع می‌گرفت و اعمال نادرست حاکمان را نقد می‌کرد.
حافظ بیشتر عمر خود را در شیراز گذراند و تنها یک سفر کوتاه به یزد و نیمه‌ای به بندر هرمز داشت. او در زمان حیات خود به شهرت عظیمی رسید و اشعارش نه تنها در ایران بلکه در هند و دیگر سرزمین‌ها نیز شناخته شد.
۲. مرگ و آرامگاه حافظ (حافظیه)
حافظ در حدود سال ۷۹۲ هجری قمری در شیراز درگذشت و در منطقه‌ای زیبا به نام گلگشت مصلی دفن شد. این محل بعدها به «حافظیه» معروف شد.
آرامگاه حافظ در شمال شهر شیراز و جنوب دروازه قرآن قرار دارد و یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری این شهر است. حافظیه حدود ۲ هکتار مساحت دارد و دارای دو صحن شمالی و جنوبی است که با تالاری از هم جدا شده‌اند. این مجموعه چندین در ورودی دارد و در زمان‌های مختلف مرمت و بازسازی شده است.
کریم خان زند عمارت جدیدی برای مقبره ساخت و سنگ مرمری با دو غزل حافظ بر آن نصب شد. در زمان رضاخان نیز با معماری فرانسوی، باغ‌ها و تالار زیبایی برای این آرامگاه ساخته شد. حافظیه نه تنها آرامگاه شاعر بزرگ است، بلکه مکانی فرهنگی برای برگزاری مراسم شعرخوانی، کنسرت و کلاس‌های موسیقی سنتی نیز به شمار می‌آید.
۳. شخصیت و سبک شعری حافظ
حافظ شیرازی، شاعر فارسی‌زبان سده هشتم هجری، بیشتر به خاطر غزل‌های عاشقانه و عارفانه خود شناخته شده است. او سبک سخن‌پردازی خواجوی کرمانی را دنبال کرده و شعرش تأثیر زیادی بر شاعران پس از خود گذاشت.
وی در جوانی شاگرد نانوا بوده و رونوشت نسخه‌های خطی می‌گرفته است. حافظ هرگز به هیچ گروه خاصی تعلق نداشت، ولی از اهل علم، ادب و صوفیان زمان خود باخبر بود و در شعرهایش با ریاکاری و مردم‌فریبی مقابله می‌کرد.
حافظ سبک «رندی» را در شعر و زندگی خود به کار برد. او با ترکیب عشق، عرفان، فلسفه و اخلاق، غزل‌هایی سرود که مستقل و هر بیت معناً جداگانه دارد. اثرپذیری حافظ از قرآن و فرهنگ ایرانی سبب شد تا شعرهایش هم از لحاظ مضمون و هم از نظر فرم، یگانه باشد و قرن‌ها بعد نیز الهام‌بخش شاعران و ادیبان شود.
۴. تأثیر و شهرت حافظ
آوازه حافظ نه تنها در ایران بلکه در کشورهای دور و نزدیک نیز پیچید. اشعار او به هند و سرزمین‌های دیگر راه یافت و بسیاری شاعران و ادب‌دوستان از سبک و مضمون او بهره بردند.
حافظ در میان ایرانیان به عنوان دانای اسرار و عالم غیب شناخته می‌شود. مردم هنگام مواجهه با مشکلات زندگی، دو راهی‌ها یا مناسبت‌های خاص، مانند شب یلدا یا نوروز، از دیوان حافظ تفال می‌گیرند و به راهنمایی‌های او اعتماد می‌کنند. دیوان حافظ در بیشتر خانه‌های ایرانی یافت می‌شود و شعرهایش بخش جدایی‌ناپذیر فرهنگ و ادبیات ایران است.
۵. انشا درباره حافظ شیرازی
خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی، مشهور به لسان الغیب، یکی از بزرگ‌ترین شاعران تاریخ ایران است. تولد او حدود سال ۷۲۶ هجری قمری در شهر شیراز رخ داد. حافظ از کودکی به مکتب رفت و علوم زمان خود را آموخت. او در دوران جوانی بر علوم دینی و ادبی مسلط شد و قرآن را کامل از حفظ داشت؛ به همین دلیل تخلص «حافظ» را بر خود نهاد.
حافظ بیشتر عمر خود را در شیراز گذراند و تنها یک سفر کوتاه به یزد و نیمه‌ای به بندر هرمز داشت. در زمان زندگی او، حکومت اتابکان فارس جای خود را به خاندان اینجو داد و سپس امیر مبارزالدین بر فارس حکومت کرد. حافظ در اشعار خود هم از حاکمان عادل تقدیر می‌کرد و هم در برابر ظلم و ستم، موضع می‌گرفت. او به شهرت عظیمی رسید و اشعارش نه تنها در ایران بلکه در هند و دیگر سرزمین‌ها نیز شناخته شد.
حافظ در حدود سال ۷۹۲ هجری قمری در شیراز درگذشت و در منطقه‌ای زیبا به نام گلگشت مصلی دفن شد. این محل بعدها به «حافظیه» معروف شد و یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری شیراز به شمار می‌آید. آرامگاه حافظ دارای باغ، تالار و گنبدی زیباست و در آن مراسم شعرخوانی، کنسرت و کلاس‌های موسیقی سنتی برگزار می‌شود.
حافظ بیشتر به خاطر غزل‌های عاشقانه و عارفانه‌اش شهرت دارد و سبک او تأثیر زیادی بر شاعران پس از خود گذاشت. او با ترکیب عشق، عرفان، فلسفه و اخلاق، غزل‌هایی سرود که هر بیت معنای مستقلی دارد. اثرپذیری حافظ از قرآن و فرهنگ ایرانی سبب شد که شعرهایش هم از لحاظ مضمون و هم از نظر فرم بی‌نظیر باشد.
آوازه حافظ نه تنها در ایران بلکه در کشورهای دیگر نیز پیچید و اشعارش به زبان‌های مختلف ترجمه شد. در میان ایرانیان، حافظ به عنوان دانای اسرار و عالم غیب شناخته می‌شود و مردم هنگام مواجهه با مشکلات زندگی یا در مناسبت‌های خاص، مانند شب یلدا و نوروز، از دیوان او تفال می‌گیرند. دیوان حافظ بخش جدایی‌ناپذیر فرهنگ و ادبیات ایران است و نام این شاعر بزرگ تا همیشه در یادها زنده خواهد ماند.
