بیوگرافی بریژیت باردو و همسر و فرزندانش تا مرگ

بریژیت باردو متولد ۲۸ سپتامبر ۱۹۳۴ بازیگر ، مدل و خواننده پیشین فرانسوی بود که ۲۸ دسامبر ۲۰۲۵ در ۹۱ سالگی درگذشت. او در زمینه دفاع از حقوق حیوانات فعالیت می کرد.

اینتین – باردو با فیلم «و خدا زن را آفرید» (۱۹۵۶) به کارگردانی و نویسندگی روژه وادیم به شهرتی بین المللی دست یافت و طی دو دهه بعد به عنوان نمادی از اغواگری در سینما شناخته می شد.

وضعیت ازدواج و همسر بریژیت باردو

بریژیت باردو چهار بار ازدواج کرده و بر اساس کتاب خودش ، با مردان متعددی رابطه عاشقانه داشته است.

بین سال های ۱۹۵۲ و ۱۹۵۷ با روژه وادیم
بین سال های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۲ ژاک شاریه
بین سال های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۹ با گونتر زاکس
از سال ۱۹۹۲ با برنار دورمال

باردو سر فیلم با ژان لویی ترنتینیان (که در آن زمان با استفان اودران ازدواج کرده بود) قبل از جداییش از وادیم رابطه داشت؛ که دو سال با هم زندگی کردند. رابطه آن دو به خاطر غیبت های ترنتینیان به علت خدمت سربازی و ماجرای باردو با ژیلبر بکو موسیقیدان ، بغرنج تر شد و سرانجام به جدایی انجامید. در ابتدای سال ۱۹۵۸، باردو از یک فروپاشی عصبی ، که از او تنها یک پسر به نام نیکولا – ژاک شریه (متولد ۱۱ ژانویه ۱۹۶۰) دارد. پس از جداییشان در ۱۹۶۲ نیکولا در خانواده شریه بزرگ شد و تا بزرگسالیش هیچ رابطه نزدیکی با باردو نداشت.

سومین ازدواج باردو با یک آلمانی میلیونر به نام گونتر زاکس از ۱۴ ژوئیه ۱۹۶۶ تا اول اکتبر ۱۹۶۹ بود. در سپتامبر ۱۹۶۸، باردو پس از یک دوره کوتاه از جداییش از ساش ، باردو با پاتریک ژیل آشنا شد که با او در فیلم خرس ها و عروسک همبازی بود. این رابطه هم در بهار ۱۹۷۱ به پایان رسید. در دهه ۱۹۷۰، باردو با یک مجسمه ساز به نام میروسلاو بروزک که برخی از کارهایش را برای او ارسال کرد ه بود زندگی می کرد. در ۱۹۷۴، باردو به صورت برهنه در تصاویر مجله پلی بوی ظاهر شد که ۴۰ سالگیش را جشن می گرفت. او همچنین با یک مالک کلوب به نام لوئیجی ریتسی ، متصدی بار و مربی اسکی کریستین کال و لوران ورگز بازیگر قرار عاشقانه می گذاشت.

چهارمین ازدواج باردو با برنارد دورمال ، مشاور سابق ژان ماری لوپن ، رهبر سابق حزب راست جبهه ملی ، در ۱۹ اوت ۱۹۹۲ بود

وی دارای پسری به نام نیکلا است که در ۱۱ ژانویه ۱۹۶۰ زاده شد و حاصل ازدواجش با ژاک شریه است.

بازنشستگی
بریژیت باردو ، در اوایل دهه ۱۹۷۰ بازنشستگی خود از بازیگری را اعلام کرد و به تدریج به فعالیت های سیاسی روی آورد. حمایت پرصدای او از حقوق حیوانات در سال های بعد با اظهارنظرهای تند درباره اقلیت های قومی و حمایت آشکار از جبهه راست افراطی «فرانت ناسیونال» فرانسه همراه شد؛ مواضعی که به صدور چندین محکومیت قضایی به اتهام نفرت پراکنی نژادی انجامید.

خانواده و اصالت
بریژیت باردو در پاریس به دنیا آمد ، در خانواده ای ثروتمند و کاتولیک رشد کرد و برای تحصیل در رشته باله به کنسرواتوار معتبر پاریس راه یافت و در ۱۵ سالگی ، در سال ۱۹۵۰، روی جلد مجله مهم «Elle» رفت. همین فعالیت ها مسیر ورودش به سینما را هموار کرد.

شروع فعالیت

باردو ابتدا نقش های کوچک ایفا کرد و در سال ۱۹۵۵ در فیلم «دکتر در دریا» در کنار دیرک بوگارد ظاهر شد؛ فیلمی که در بریتانیا موفقیتی چشمگیر داشت. اما «و خدا زن را آفرید» بود که تصویر تثبیت شده او را شکل داد. این فیلم هم در فرانسه و هم در سطح جهانی با استقبال گسترده روبه رو شد و باردو را به یکی از ستاره های طراز اول سینمای فرانسه بدل کرد.

باردو نه تنها برای تماشاگران سینما ، بلکه برای روشنفکران و هنرمندان نیز الهام بخش بود. ریمون کارتیه در سال ۱۹۵۸ مقاله ای مفصل با عنوان «پرونده باردو» در هفته نامه معروف «پاری مچ» نوشت و سیمون دوبووار در سال ۱۹۵۹ مقاله مشهور «بریژیت باردو و سندرم لولیتا» را منتشر کرد و او را آزادترین زن فرانسه خواند.

در دهه ۱۹۶۰، باردو در مجموعه ای از فیلم های شاخص فرانسوی بازی کرد؛ از جمله «حقیقت» به کارگردانی آنری-ژرژ کلوزو ، «زندگی خصوصی» ساخته لویی مال در کنار مارچلو ماسترویانی ، و «تحقیر» اثر ژان-لوک گدار. در نیمه دوم همان دهه ، پیشنهادهای هالیوودی را نیز پذیرفت و در فیلم هایی از جمله «زنده باد ماریا!» با ژان مورو و «شالاکو» در کنار شان کانری مقابل دوربین رفت.

باردو در گفت وگویی با گاردین در سال ۱۹۹۶ اعتراف کرد فشار شهرت برایش آزاردهنده بوده است. او در سال ۱۹۷۳ و در سن ۳۹ سالگی ، پس از فیلم «داستان پندآموز و شادی بخش کولینو» از بازیگری کناره گرفت. تمرکز اصلی اش به فعالیت در حمایت از حیوانات معطوف شد؛ از حضور در اعتراض ها علیه شکار فُک ها در سال ۱۹۷۷ تا تأسیس بنیاد بریژیت باردو در سال ۱۹۸۶.

او بعدها نامه های اعتراضی متعددی به رهبران جهان درباره مسائلی چون کشتار سگ ها در رومانی ، شکار دلفین ها در جزایر فارو و کشتار گربه ها در استرالیا نوشت.

بریژیت باردو در سال ۲۰۰۳، کتاب «فریادی در سکوت» را منتشر کرد که در آن مواضع راست گرایانه اتخاذ و به گروه های مختلفی حمله کرد؛ اقدامی که به محکومیت قضایی به دلیل تحریک به نفرت نژادی انجامید.

منبع | نم نمک